Οι πρώτες γνώσεις του ανθρώπου για τη φύση είναι η κατεργασία του λίθου, το άναμμα της φωτιάς, η εξημέρωση των ζώων, η επινόηση απλών μηχανών και η ανακάλυψη του τροχού. Οι άνθρωποι μην μπορώντας να εξηγήσουν όσα παρατηρούσαν στη φύση δημιούργησαν μύθους και απέδωσαν πολλά φυσικά φαινόμενα σε θεότητες, σε πνεύματα ή υπερφυσικά όντα. Η αμφισβήτηση των μύθων έγινε τον 6ο αιώνα π.Χ. από τους Έλληνες των παραλίων της Μικράς Ασίας που προσπάθησαν με απλό τρόπο να εξηγήσουν την κίνηση του ήλιου, της σελήνης και των πλανητών και πέρασαν από τον μύθο στην επιστημονική σκέψη.
Οι αρχαίοι Έλληνες που ασχολήθηκαν με τη φύση ήταν ο Θαλής, ο Δημόκριτος, ο Πλάτων, ο Ευκλείδης ο Αρχιμήδης και ο Αριστοτέλης, που πρώτος εφάρμοσε την παρατήρηση, την σύγκριση και την ταξινόμηση στα φυσικά φαινόμενα.
Από το Βυζάντιο οι γνώσεις των Ελλήνων μεταφέρονται, τον 8ο και τον 9ο αιώνα στους Άραβες και από εκεί με μετάφραση στα λατινικά, στην Δυτική Ευρώπη.
